Είναι γυναικοκτονία, τι δεν καταλαβαίνεις;
Είναι Ιούλιος. Αντί να διαβάζεις πώς να φτιάξεις καλοκαιρινά κοκτέιλ και σε ποιες παραλίες να πας, διαβάζεις για την δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο. Δεν πειράζει που δεν έχεις χωνέψει ακόμα την δολοφονία της Καρολάιν, αυτός είναι ο κόσμος, προσαρμόσου. Το μυαλό μουδιάζει και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη, πάλι. Ξεκινάς να γράφεις, σβήνεις, ξανά γράφεις, ξανά σβήνεις. Τόσα άρθρα, τόσες φωνές υψωμένες, τόση κάλυψη του θέματος, χάνεται το νόημα μαζί με τη φωνή σου. Θα περάσει λες, όπως περνάει στο τέλος και η μπουκιά που έκατσε στο λαιμό και γδέρνει τον οισοφάγο σου μέχρι να κατέβει. Δεν περνάει όμως. Οι μέρες περνάνε, το αίσθημα της αδικίας όμως δεν καταλαγιάζει. Η αηδία μεγαλώνει. Γιατί; Γιατί αντί να συζητάμε εάν ο δολοφόνος που "του χάλασε η φάση", θα ξανά δει το φως του ήλιου έξω από κάποιο κελί, συζητάμε ότι εκείνη ήταν μορφωμένη κοπέλα - πώς και δεν το είδε να έρχεται; Συζητάμε εάν πρέπει να υφίσταται ο όρος γυναικοκτονία. Συζητάμε εάν ο δ...