Είναι γυναικοκτονία, τι δεν καταλαβαίνεις;

Είναι Ιούλιος.

Αντί να διαβάζεις πώς να φτιάξεις καλοκαιρινά κοκτέιλ και σε ποιες παραλίες να πας, διαβάζεις για την δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο. 

Δεν πειράζει που δεν έχεις χωνέψει ακόμα την δολοφονία της Καρολάιν, αυτός είναι ο κόσμος, προσαρμόσου.

Το μυαλό μουδιάζει και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη, πάλι. 

Ξεκινάς να γράφεις, σβήνεις, ξανά γράφεις, ξανά σβήνεις. Τόσα άρθρα, τόσες φωνές υψωμένες, τόση κάλυψη του θέματος, χάνεται το νόημα μαζί με τη φωνή σου.

Θα περάσει λες, όπως περνάει στο τέλος και η μπουκιά που έκατσε  στο λαιμό και γδέρνει τον οισοφάγο σου μέχρι να κατέβει.

Δεν περνάει όμως. Οι μέρες περνάνε, το αίσθημα της αδικίας όμως δεν καταλαγιάζει. Η αηδία μεγαλώνει.

Γιατί;

Γιατί αντί να συζητάμε εάν ο δολοφόνος που "του χάλασε η φάση", θα ξανά δει το φως του ήλιου έξω από κάποιο κελί, συζητάμε ότι εκείνη ήταν μορφωμένη κοπέλα - πώς και δεν το είδε να έρχεται;

Συζητάμε εάν πρέπει να υφίσταται ο όρος γυναικοκτονία. 

Συζητάμε εάν ο δολοφόνος είναι καλό παιδί, εάν προέρχεται από καλή οικογένεια, πώς πίνει τον καφέ του. Συζητάμε τα ίδια κλισέ επιχειρήματα ξανά και ξανά, διαιωνίζοντας το πρόβλημα, νομιμοποιώντας την τοξική και βαθιά άρρωστη κανονικότητα μας.

Γιατί μια κοπέλα πήγε διακοπές και δεν ξαναγύρισε ποτέ. 

Γιατί κάποιοι γονείς νόμιζαν ότι το παιδί τους είναι καλά την ώρα που εκείνο πέθαινε μόνο και αβοήθητο στα βράχια.

Όσο εμείς συζητάμε αυτά, κάπου, κάποιος πατέρας νανουρίζει την κόρη του, που κάποιο "καλό παιδί" θα του στερήσει λίγο αργότερα πάνω στην "κακιά στιγμή", κάποια δεν θα καταφέρει να φτάσει σπίτι της, κάποια βιάζεται, κάποια τρώει ξύλο, κάποια φοβάται να μιλήσει, για κάποια δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Όσο συζητάμε τα ίδια και τα ίδια, το μέλλον προβλέπεται υπερβολικά δυσοίωνο με δρόμους σκοτεινούς, αδιέξοδους και γεμάτους πραγματικά τέρατα.