Είναι γυναικοκτονία, τι δεν καταλαβαίνεις;

 Προς κάθε γυναίκα, με αγάπη

"Συνήθιζα να πιστεύω ότι ήμουν ο πιο παράξενος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στον κόσμο, πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν κι εμένα που να νιώθει περίεργος και ατελής με τους ίδιους τρόπους που το νιώθω και εγώ. Φανταζόμουν εκείνη τη γυναίκα και φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι εκεί έξω, σκεπτόμενη εμένα επίσης. Ελπίζω αν είσαι εκεί έξω και διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι, είναι αλήθεια πως είμαι εδώ και είμαι το ίδιο περίεργη με εσένα"

Frida Kahlo

Έχω κλείσει πλέον τα 30.  

Πριν από δυο - τρία χρόνια, μου έκανε εντύπωση η ολοένα και αυξανόμενη περιέργεια και αδιακρισία διάφορων γνωστών και οικογενειακών φίλων, με αφορμή κάθε κοινωνική περίσταση, σχετικά με το θέμα του γάμου και της μητρότητας.

Οι αρχικές παροτρύνσεις του στυλ "άντε σιγά - σιγά με το καλό και εσύ", άρχισαν να αποκτούν μια κλιμακούμενη πίεση με τον καιρό "τώρα είσαι στην κατάλληλη ηλικία", "σκοπός είναι να το κάνεις όσο είσαι νέα και έχεις αντοχές", "η μητρότητα είναι ο σκοπός της γυναίκας" ,"όσο μεγαλώνεις τόσο πιο επικίνδυνο θα είναι", "εάν δεν κάνεις παιδιά θα το μετανιώσεις στο μέλλον" και η λογική λέει ότι έπεται συνέχεια.

Αυτές οι φαινομενικά συμβουλευτικές παροτρύνσεις, είχαν ως αποτέλεσμα να αρχίσω πραγματικά να φοβάμαι και να μετράω το χρόνο διαφορετικά. Ήδη, πολλές φίλες μου και παλιές μου συμμαθήτριες είναι ήδη μανούλες ή πρόκειται να γίνουν σύντομα. Άρχισα να σκέφτομαι μήπως δεν πάει κάτι καλά με εμένα, μήπως δε δουλεύει το βιολογικό μου ρολόι, και έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να προσπαθεί να κουκουλώσει τη φωνή μέσα μου που ζητούσε λίγο χρόνο ανεξαρτησίας ακόμα, λίγο χρόνο να προετοιμάσω εμένα, ώστε να είμαι όντως στο μέλλον μια μαμά έτοιμη να διαχειριστώ όποιο εμπόδιο σταθεί στο δρόμο μου. Θέλω να αποκτήσω παιδιά, έχω πολλή αγάπη να δώσω, που σχεδόν την αισθάνομαι από τώρα, να υπάρχει ανεπαίσθητα ακόμα και στην ιδέα τους. Θέλω όμως να το κάνω με το δικό μου τρόπο, στο δικό μου χρόνο. 

Και γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη "φαινομενικά" παραπάνω; 

Γιατί η ανθρώπινη περιέργεια για την προσωπική ζωή των άλλων είναι εθιστική, ένα πηγάδι δίχως πάτο. Γιατί προσπάθησα πολλές φορές και ευγενικά, να δείξω ότι εκτιμάω το ενδιαφέρον τους, λέγοντας είτε έμμεσα, είτε άμεσα ότι δεν αισθάνομαι έτοιμη. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο κατάλαβα ότι οι παροτρύνσεις ήταν κατά το "φαίνεσθαι" συμβουλευτικές και ότι στο βάθος τους ήταν κούφιες, χωρίς νόημα. Κανέναν δεν ενδιέφερε ότι δεν ένιωθα έτοιμη. Καμία ουσιαστική απάντηση, κανένας δε με προέτρεψε να περιμένω ακόμα λίγο. Κάθε φορά, η πίεση και οι αναφορές στο πόσα μπορούν να πάνε στραβά όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν εντονότερα. 

Ακόμα, παρατηρώ ότι η πίεση αυτή δε σταματάει ποτέ. Μόλις μια γυναίκα αποφασίσει να κάνει παιδί, ξεκινάνε σχεδόν αυτόματα οι ερωτήσεις για το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο, το εικοστό όγδοο κ.ο.κ

Μόλις μια γυναίκα αποκτήσει παιδί, αρχίζει η κατακρεούργηση της ίδιας ως οντότητας, "κοίτα πώς άφησε τον εαυτό της", "πόσο πάχυνε" ή "δεν πάχυνε καθόλου, δεν ενδιαφέρεται για την υγεία του παιδιού της", "ασχολείται πολύ με το παιδί και θα το κακομάθει", "δεν ασχολείται καθόλου με το παιδί, τι μάνα είναι αυτή" κ.λπ.

Η κριτική που ασκείται σε κάθε μητέρα, είναι ανελέητη γιατί αυτή είναι και η ουσία της. Να αποδομήσει την εικόνα της, για να μείνει χώρος να φανεί η τελειότητα εκείνου που κρίνει. 

Θέλω σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί και δεν τα καταφέρνουν. Επιπλέον, ακόμα περισσότερες γυναίκες είναι μόνες γιατί δεν έχουν βρει κατάλληλο σύντροφο. Πραγματικά δε μπορώ να διανοηθώ πώς αισθάνονται όταν υποβάλλονται σε τέτοιες ερωτήσεις και κοινωνικές πιέσεις. Δεν αποδεικνύεται αυταπόδεικτα η αξία μας από τη γέννηση ή μη ενός παιδιού, ούτε από το θεσμό του γάμου. 

Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό να διαχωρίσουμε τη σωματική ωριμότητα που μας επιτρέπει να περάσουμε στην παραγωγική περίοδο της ζωής μας, από τη ψυχική. Δεν σημαίνει ότι επειδή ένα κορίτσι στην εφηβεία είναι σωματικά σε θέση να τεκνοποιήσει, είναι αυτόματα και έτοιμο να αναλάβει την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται.

Η σωστή προετοιμασία που προϋποθέτει η απόκτηση παιδιών, επέρχεται μέσα από πολλές παραμέτρους όπως η οικονομική και επαγγελματική κατάσταση της μητέρας, η σχέση με τον σύντροφο της, η σχέση της με τη δική της μητέρα και τον εαυτό της, η εκπλήρωση των στόχων της κ.ά.

Πρέπει άλλωστε, να μη ξεχνάμε ότι δεν είμαστε όλοι για όλα και φυσικά, δεν είμαστε όλοι στο ίδιο επίπεδο της ζωής που θα θέλαμε στην ίδια ηλικία. Ο δρόμος που χαράζει ο καθένας είναι μοναδικός, τόσο όσο και ο ίδιος ο χαρακτήρας του. Είναι άστοχο να συγκρίνουμε τόσο τις νέες γενιές με τις προηγούμενες, καθώς οι συνθήκες έχουν αλλάξει, όσο και τις γυναίκες εν γένει μεταξύ τους. Η καθεμία είναι ξεχωριστή, έχει τα δικά της όνειρα και όλες θα φτάσουν εκεί που θέλουν, όταν εκείνες το αποφασίσουν. 

Ακόμα μια υπενθύμιση, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν στο μέλλον πολλές γυναίκες που αποφάσισαν ότι ο μητρικός ρόλος δε τους ταιριάζει και δεν στερήθηκαν ευτυχίας, ούτε πληρότητας. 

Και όχι, ο σκοπός της γυναίκας δεν είναι η τεκνοποίηση. Είναι να ανακαλύψει η ίδια ποια είναι, τι θέλει από τη ζωή και να προσπαθήσει να καταφέρει όσα περισσότερα από αυτά γίνεται. 

Είναι προτιμότερο να φτάσουμε στον "προορισμό" μας, όποιος και αν είναι αυτός, με όσο το δυνατόν λιγότερα γιατί, απωθημένα, χαμένες ευκαιρίες, ανεκπλήρωτα ταξίδια και στόχους. Ας φτάσουμε λίγο αργότερα και πλήρεις, παρά γρήγορα και άδειες.

Στο κάτω κάτω, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως και εκείνη της μητέρας με το παιδί της, δημιουργούνται για να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη, κάτι το οποίο είναι αδύνατο να επιτευχθεί εάν δεν έχουμε πρώτα γνωρίσει και αγαπήσει τον εαυτό μας. 

Δεν υπάρχει σωστή και λάθος ηλικία, μαγικές συνταγές και συμβουλές, μόνο να είμαστε όσο πιο συνειδητοποιημένες και έτοιμες μπορούμε πριν από κάθε μας μεγάλο βήμα.